مهاجرت به فرانسه

از گذشته فرانسه کشوری با سیاست مرزی آزاد شناخته شده است؛ اما در سال‌های اخیر تلاشی برای محدود کردن مهاجرت‌ کارگران بی‌استعداد انجام گرفته است، چرا که این‌گونه افراد منفعتی برای دولت فرانسه نداشته و تنها سربار این کشور هستند. در این مقاله دو قسمتی سعی داریم شما را با قوانین مهاجرت به فرانسه و انواع ویزای آن آشنا کنیم .

در قانون فرانسه بین ویزا و سند اقامت تمایز وجود دارد. تمامی افرادی که خواهان سند اقامت هستند، باید ویزای طولانی‌مدت یا اجازه‌ ورود کسب کنند. این بدین معنا است که افراد بیگانه باید از زیر نظر کنسولگری فرانسه رد شده و جهت ورود به این کشور، اجازه‌ لازم را کسب نمایند. البته اعضای کابینه OECD، همچون ایالات متحده امریکا، برای اقامت‌های کمتر از ۹۰ روز در فرانسه به چنین ویزاهای مسافرتی نیاز ندارند. با این حال، تمامی افرادی که قصد ورود به فرانسه را دارند و می‌خواهند بیش از ۹۰ روز، به قصد مسافرت یا کار، در این کشور بمانند، باید ویزا یا اجازه ورود کسب نمایند.

درحالی‌که استثناهایی برای اجازه ورود یا ویزاهای طولانی‌مدت وجود دارد (مخصوصا برای زوج های فرانسوی)، قانون کلی بدین شکل است که برای هیچ کسی سند اقامت صادر نخواهد شد مگر اینکه سند آن‌ها از سوی کنسولگری خارجی تایید شود. این بدان معنا است که اکثریت مردم باید مهاجرت خود را از طریق ارسال درخواست آماده سازی، به کنسولگری فرانسه انجام دهند و از طرف آن‌ها تاییدیه قانونی برای اقامت خود و مهاجرت به فرانسه بگیرند.

قوانین هماهنگی بین کشورهای عضو اتحادیه اروپا برای ویزاهای کوتاه مدت به نام ویزاهای شنگن (Schengen) وجود دارد که طی آن، رفت و آمدهای رایگان در منطقه شنگن صورت می‌پذیرد. این‌گونه ویزاها انواع مختلفی دارند؛ به عنوان مثال ویزاهای کاری یا تفریحی که توسط اعضای دولت اروپا نسبت به قرارداد شنگن صادر شده است. این نوع از ویزا برای اقامت‌های یک یا چندین باره و برای مدت کمتر از ۳ ماه از هر ۶ ماه تنظیم شده‌اند. جهت ورود کوتاه مدت به فرانسه، ویزای کوتاه مدت هم لازم است؛ مگر اینکه فرد بیگانه، شهروندی اروپایی نباشد یا معافیت ویزا داشته باشد (ملت‌های عضو OECD، آمریکا، استرالیا، کانادا، کره، ژاپن، مالزی، مکزیک، نیوزیلند و کشورهای اروپایی نظیر نروژ، سوئیس و ترکیه هستند ).

ویزاهای طولانی مدت مدت تنها توسط قدرت‌های کنسولگری داده می‌شوند و پیش نیازی جهت تاییدیه برای اقامت در فرانسه و گرفتن کارت اقامتی هستند.

یک نوع از ویزا هم به نام ویزای مابین (ویزایی بین اقامت کوتاه‌مدت و بلندمدت) برای اقامت‌های بیش از ۶ماه وجود دارد و نیازی برای گرفتن کارت اقامتی ندارد. اما این ویزا استفاده‌های محدودی دارد و اکثر افرادی که خواهان اقامت و مهاجرت به فرانسه

هستند، با اجازه یا بدون اجازه‌ی کنسولگری، درخواست ویزای بلندمدت می‌دهند.

یکی از ویژگی‌های غیرمعمول سیستم مهاجرتی فرانسه این است که به بیگانگان اجازه درخواست ویزاهای بازنشستگی می‌دهند، که برای مدت زمان طولانی معتبر بوده و تا وقتی که شرایط اقتصادی اجازه دهند، از اعتبار ساقط نمی‌شوند.

ویزاهای طولانی مدت برای بیگانگانی که قصد گرفتن کارت اقامتی به عنوان ویزیتور، کارمند، دانشجو، یا سفر خانوادگی و مخصوصا زوج‌ها و شریک‌های PAC دارند، مورد نیاز است.

علی رغم تلاش مهاجرت به فرانسهبرای محدود کردن مهاجران بی‌استعداد کارگری، مرزهای این کشور همواره پابوس کارگران با استعدادی است که در کارخانجات و توافق‌نامه‌های خدماتی بین‌المللی کار می‌کنند.

کشور فرانسه با اعمال اصلاحاتی نسبت به قانون خود، به کارگران خارجی غیر اروپایی، اجازه ورود به این کشور را داده است. چندین مورد مجوز ویزای کاری و ویزاهای کاری موقت برای کلیه افراد، علی‌الخصوص افراد بیگانه‌ تازه استخدام شده و آنهایی که برای مدت محدودی جهت انجام کار به‌خصوصی قصد ورود به این کشور را دارند، صادر شده است. شرط خاصی برای بیگانه‌هایی که تمایل به برپایی دفاتر نمایندگی در فرانسه از یک شرکت خارجی دارند، وجود دارد. ممکن است فردی که به قصد کار به این کشور سفر می‌کند، ویزای کاری مستقل (بدون حقوق) از یک شرکت فرانسوی بگیرد. شرایط خاصی هم برای برخی وجود دارد، از جمله دانشمندانی که قصد کار تحقیقی دارند، استادانی که در دانشگاه تدریس می‌کنند، هنرمندان و خوانندگان، معلمین زبان‌های خارجی، معلمین دوره متوسطه با برنامه‌های متغیر، اساتید دانشگاه و دیگر معلمین پایه‌های بالا، محققین، راهنما‌ها و مفسرین، مشاورین سفر، خلبانان و خدمه، مدل‌های لباس، گاو بازان، کارآموزان دانشجویی، کارآموزان حرفه‌ای، دانشجویانی که در طول دوران مطالعه یا تعطیلات حق کار کردن دارند، خدمه‌ بیمارستان‌های عمومی و متخصصان پزشکی و داروسازی، همگی از این دسته هستند.

سه مورد خاص برای انتقال یافتگان شرکت‌های بین‌المللی و پرسنل بین مرزی وجود دارد:

۱. گروه اجرایی سطح بالا

۲. گروه انتقال یافته موقتی

۳. گروه تازه استخدام شده طبق قانون عرفی نظام

گروه اول، یعنی گروه اجرایی سطح بالا، تمایل به صرفه جویی در زمان داشته و الزامات سختگیرانه‌ای در مورد حداقل حقوق دریافتی، ارشد محسوب شدن در گروه و وجود روابط صمیمی در گروه دارند. گروه دوم، راه حل کوتاه مدتی در نظر گرفته‌اند که طی آن، حداقل حقوق دریافتی یا شرط بین‌المللی بودن گروه برای دسته اجرایی سطح بالا، مورد قبول نیست. در نهایت، اگر استخدام در فرانسه برای طولانی مدت باشد، گروه سوم از لحاظ وقت بیشتر صرفه‌جویی خواهند کرد، هرچند که یک گزینه‌ قابل دوام و تمام نشدنی باشد.

بر اساس روش استاندارد برای درخواست مجوز کار، کارفرمایان فرانسوی با کمک گرفتن از مشاوران فرانسوی، دادخواستی تنظیم می‌کند. این دادخواست دربردارنده‌ اسنادی درمورد اطلاعات شخصی کارمند به همراه اطلاعات خانوادگی، مدارک تحصیلی وی، ترجمه‌ قسم‌نامه فرد، چنانچه فرانسوی نباشد، به همراه گواهی‌هایی از کارمند فرانسوی با شرح موضوع نیاز به داشتن کارگر فرانسوی و اطلاعاتی در مورد مسکن کارمند و تعهدنامه پرداخت حق عضویت به اداره مهاجرتی فرانسه (ANAEM) است. این فایل‌ها در اختیار DDTEFP قرار داده می‌شوند.

در این حین، یک آگهی استخدام هم در دفتر بیکاری فرانسه به ثبت می‌رسد. سپس گواهی شغلی به مدت ۵ هفته به DDTEFP فرستاده می‌شود تا روند کاری فرد شروع شود. پس از آن، این اداره فایل‌های تایید شده را به ANAEM ارسال می‌کند تا مروری گذرا بر آنچه نوشته شده، داشته باشد و پس از آن، فایل را به کنسولگری خارجی فرانسه بفرستد. فرد استخدام شونده باید شخصا در محل کنسولگری حضور داشته باشد تا مراحل ویزای ورودی به کشور را طی نماید. به محض رسیدن فرد به فرانسه، باید از نظر پزشکی معاینه شود تا اجازه کاری به او داده شود.